We hebben het allemaal wel eens meegemaakt: je staat in de supermarkt in de rij en alles lijkt vlot te verlopen — tot je voorganger aan de beurt is. Opeens lijkt het alsof deze persoon volkomen verrast is dat er betaald moet worden. De portemonnee komt langzaam tevoorschijn, er wordt nog naar een bonuskaart gezocht, zegels moeten gespaard worden, en daarna begint een haast meditatief inpakritueel van elk product in een eigen hoekje van de boodschappentas. Ondertussen zie je de rij achter je alleen maar groeien.
Terwijl jij al klaarstaat met je betaalmiddel in de hand, duikt je voorganger nog op z’n gemak een tas in waar zojuist een halve weekboodschap uit kwam.
Zelfs als de rij tot halverwege het gangpad staat, willen sommige klanten niets laten liggen: koopzegels, kassastickers, spaarkaarten, de fysieke kassabon… alles moet mee.
Veel supermarkten hebben speciaal een aparte tafel voor het inpakken. Toch besluiten veel mensen hun boodschappen aan de kassa één voor één rustig in hun tasje te schuiven — ongeacht de drukte.
1. Mentale afwezigheid
Veel mensen zijn tijdens het boodschappen doen al met hun hoofd ergens anders. Tegen de tijd dat ze bij de kassa staan, zijn ze bezig met avondeten, telefoontjes of waar de auto ook alweer stond. Pas als de caissière het bedrag noemt, schakelen ze over naar ‘betaalmodus’.
2. Routine en ritueel
Voor sommigen is boodschappen doen een vast ritueel. Daarbij hoort ook het checken van spaaracties, bewaren van bonnetjes en zorgvuldig inpakken. Dat deze rituelen voor oponthoud zorgen, lijkt niet bij iedereen door te dringen.
3. Gebrek aan zelfinzicht
Niet iedereen realiseert zich dat hun tempo hinderlijk is voor anderen. Wat voor de één "gewoon rustig handelen" is, is voor de ander "nodeloos treuzelen".
4. Fysieke beperking of stress
Bij oudere klanten of mensen met gezondheidsklachten kan het afrekenmoment letterlijk meer moeite kosten. Ook stress of angst om iets te vergeten kan leiden tot onhandig of traag gedrag.
Hoewel het verleidelijk is om je te ergeren aan de 'trage klant', is het ook goed om onszelf af te vragen: hebben we niet gewoon te veel haast? We racen door het leven, willen alles zo snel mogelijk achter de rug hebben, en verdragen zelden vertraging. Een minuut wachten voelt al als een kleine ramp. Maar is dat eerlijk?
Misschien is het goed om te erkennen dat een beetje geduld — zelfs bij de kassa — ook een vorm van sociaal gedrag is. Want zeg nou zelf: zouden we écht gelukkiger worden als alles 15 seconden sneller ging?
De kassa is voor sommigen een routine, voor anderen een irritatiebron. Maar als we allemaal een beetje rekening met elkaar houden — voorbereid afrekenen, snel inpakken of even doorlopen naar de inpaktafel — kunnen die paar vierkante meters kassa weer een stukje aangenamer worden.
En als dat niet lukt? Dan is het wellicht tijd voor onszelf om even diep adem te halen en te denken: misschien hebben we gewoon… te veel haast. ⏳
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Log in of registreer.